Satırlar boş.
Aklın dolu.
Kalbin virane.
Denk dediğin her şey kendince ziyane.
Elimi çektim kalemden.
Sayfalar boş.
Hayat boş.
Ne etsem boş.
Çekip gidesim var desem, gittiğim yerlerde boş.
Anlayacağın bu Dünya boş.
Sitemim var desem anlayış beklemem de boş.
...........
Yeni sayfa açmak için,
Toprağa bir tohum ekmek hoş.
Sabırla beklemek ne hoş.
Ak sayfanın memba-ı ağaç;
Onun yaprağını, çiçeğini ve meyvesini çizmek ne de hoş.
İnsan kalem ile yazdıklarını önce iradesi ile yazar.
Sonra ak sayfaya dökülür inciler ve dikenler.
Ruhundan gelenler bir inci gibi dizilir boynuna, tıpkı ak sayfaya yazdığın, not düştüğün kelimeler gibi.
Nefsinden gelenler diken gibi batar diğerine,
Ok gibi saplanır kalbine.
Tanıdık bir duygu!
Öyle değil mi?
Kalbinde saplı okları çıkaramadın kırdın.
İçinde kalan parça hep acıttı sızlattı.
Acısı sızısı dinsin diye teselliden inci kelimeler düzdün gönlüne.
Saatler, günler, haftalar, aylar hatta yıllar geçer fark edemezsin acın dinmiş, gönlün soğumuş.
Sapını kırdığın okun mezarı gönlün olmuş.
Ardından bir Fatiha mı okursun yoksa bir avuç toprak mi serpersin?
Ya da ziyan olmasın diye bir avuç toprağa Şükür tohumumu ekersin?
Ben sorarım!
Bilen sensin!
............
Acı çeken tek sen sanırsın kendini
Yalnızlık sana dair bir bedel bilirsin.
Omzumdaki yük ağır kimse bunu kaldıramaz dersin.
Unutma!
"Dağına göre kar verir Allah"
Ne senin derdin büyük ne de ötekinin ki küçük.
Her konuda yalnız olabilirsin lakin imtihanda değilsin.
İmtihanda yol arkadaşı kadar "çok" bir şey yok!
Yalnız değilsin!
Herkesin gönlünde inciler ve dikenler.
Edenler ve bulanlar.
Eden ettiğine pişman ise
Teşekkürü borç ve vefa bilenler kimler?
Bulanlar mı?
Bulmak için arayanlar mi?
Sen kimsin arayan mı?
Aranan mı?
Sahi ben kimim?
Satırlarda beni dinleyen; ya sen, sen kimsin?
Cevaplar kimliğimizin tarifidir.
Sorularla ile kendimizi bulma ve keşfetme umudu ile.
İnciler; boynunda mutluk.
Dikenler; ak ve kara, gece ve gündüz kadar uzak olsun.
Mutluluk senin benim hepimizin olsun.