Lâl Kalem

Kalemim lâl oldu.

Konuşturmak istesem; bu defa sözcükler sağır oldu.

Aşikâr etmek istedim sayfalar âmâ oldu.

Hayvanları koruyalım derken, ki hala korumamız gerektiğini bağırarak haykırıyorum.

Lâkin çocuklar unutulmuş.

Onlardan bihaber olmuşuz!

Çocuk:

Haykırmış, duyulmamış.

Resmedip çizmiş, Casper çizgi film karakteri gibi görünmez olmuş.

Birileri ya sağır oyunu oynuyor ya da lâl olduğumuzu hissettirilip bastırılmaya çalışıyoruz.

Ve işin en ilginç yanı adaletin tecelli ettirilmemesi ile hissizleştirilmeyi bize dikte etmeye çalışıyorlar.

Hissi hissetmek için empati kurmamız tavsiye edilmiş. Demek ki bu sünneti de unutmuşuz.

"Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın." Bencilliği ile; kendimizi ya da çocuğumuzu o olumsuzluğa koyduğumuzda aman aman "Allah korusun" duası ediliyor. Allah seni bazen annen, bazen baban ya da bir yakının ile korur.

Ya anne-baba ile korunmayan, hatta onların zulmüne maruz kalan o çocukları, kim koruyacak?

Ya koruyucu sensen!

En azından tepkin ile!

Ya korunmaya ihtiyacımız olduğunda duyan, gören yok mu?

Çığlıklarına sessiz kalındığında ne hissederiz?

İşte o psikolojinin cevabı çizilen resimde.

Bu kadarını Dünya’nın midesi bile kaldırmıyor, ki bir bela ve musibetle kusuyor.

Bu kir!

Ne su ile nede deterjanla temizlenir.

Zira bedenler, değil ruhlar kirlenmiş,

Kirlenen ruhlar; temiz bedenleri kirletmiş.

Kirlenen ruh

Doğrularla tanışınca

Pişman olup sağa sola koşup yangını söndürmeye çalışınca "insan" olur umudundayım.

Temiz bir ruha sahip olan

Zemzem suyu gibi yıkanmış güzel yüreklere misafir olur.

Ruhumuz pak alnımız ak olsun.

Vesselam