Ebabil Kuş Değil Belki Bir İnsan

Senin adın Âdem’di. Yani bir hiçtin.

Yaradan eğitti; insan, düşünen canlı oldun.

Senin adın melekti.

Seni yaratandan öğrendik.

Hiç görmedik ama hissettik. Ve senden görünmeden iyilik etmeyi, korumayı, kısaca iyilik adımlarını seninle  atmayı  öğrendik.

Senin adın iblisti.

İsyana neden olan kibrin ve kinin senin adını değiştirdi.

ŞEYTAN oldu!

Aradan zaman geçti. Yan kollar türedi.

İnsan, insan kalmayı tercih etmedi.

Kibri ve kini için.

Zulmü ortak etti etti suçuna.

İnsan kalmayı tercih edenleri kurban etti zulmüne ve menfaatine.

Her beden den akan kan bir derya oldu.

Boğuldu, duyarsız kalan her bir kalp.

Daha henüz konuşmayı öğrenemeyen,

Melek suretindeki minik  bedenler,  önce  çığlık atmayı öğrendi.

O çığlığı arş-ı alaya yükselten kudret, sadece ama sadece vicdan sahibi insanların duymasına müsaade etti.

Kulaklar ile değil Yürekler ile duyuldu.

Bize bayramlar savaş. Şehitlerimiz için bayram mübarek olsun. Yüzünüzdeki tebessüm bizim tesellimiz ve umudumuz.

Zulme sadece  sapan ile atılan taşlar ve dualar ile karşılık verildi. Çünkü ebabiller bekleniyor.

Hiç düşündük mü?

Ebabil belki bu çağda kuş değil, İNSANDIR!

Ben sen o biz hepimiz.

Biz biz olmayınca zulüm oluyor!

Vahşet doğuyor!

Biz bir olmayınca ebabillerin uzuvları eksik kalıyor.

Avucumuzdaki rızıkla;

Zalimleri değil ebabilleri besleyen değirmenler olalım.

Kaliteye değil hakka bakalım.

Küçük yavruların Hakka şikâyet ettiği değil, şefaat ettiği insanlar olarak kalalım.

Bu dava Filistin’in değil ümmetin davası, onuru, haysiyetidir...

Ebabilin bir tüyü dahi olma umudu ile.

Bu yazı bir taş olsun, EBABİLDEN zalime.