Sürekli başkalarını eleştiriyoruz, sürekli olarak hep kolaya kaçıyoruz. Menfaat düşkünüyüz, her şeye düşmanız.
Neresinden bakarsak bakalım koskoca bir boşluk içindeyiz.
Hani vardır ya sayın hocalarım daha iyi bilirler, sıra doldurmak ne demektir.
Okul sıralarındaki gibi sadece sırayı doldurmakla meşgulüz çoğumuz.
Ömür dolduruyor, vakit dolduruyoruz.
Ne hesap sahibine vereceğimiz hesabı düşünüyor ne de bu hesaba uygun yaşıyoruz.
Ruhumuz kirlenmiş, neyin esareti altındayız bizler, nedir bizleri bu karanlığa sevdalı kılan hüküm?
Gıybet ediyoruz sürekli, güzel bakmıyoruz çevreye adeta bir ateş çukurundan etrafa yayılıp her yeri yakan kıvılcımlar gibi çevremizi soluk, sahipsiz bırakıyoruz.
Yabancıyız her şeye, hatta kendimize.
Ne güzel şiirler okuyoruz sevdiklerimize ne de güzel bir cümle kuruyoruz.
Sanki bir boğanın nefesi var göğsümüzde,
Nedir bu öfke heyhat?
Durmaksızın devam ediyoruz kendi kendimizi yemeye.
Yaşamımız geçiyor bakın, sular seller gibi geçiyor,
Ömür bir anlık sevgili dostlar, can bir anlık bedenimizde.
Dünyada ebediyen kalmayacağız, böyle bir şey yok.
Öyleyse bırakalım bu kibirden saraylardan bakmayı insanlara. Bırakalım hor görmeyi garipleri.
Ve ne iş yapıyor olursak olalım en iyisini, en güzelini yapalım.
Bugünün şatafatına aldanıp, yakmayalım kendimizi.
Zira nefsimizdir bize bu hükmü sürdüren.
Mesela bir şiir yazalım, bir şiir okuyalım yürekten güzel bir tebessümle taçlandıralım her yanımızı.
Şükür dolu olsun, her anımız. Unutmayalım kulluğumuzu.
Rabbim hayırla çevrelesin yolumuzu.
Sevgiyle kalın.
