Her şeyden uzakta kalmak istersiniz, her şeyden uzak olmak istersiniz. Öylesine büyük bir çıkmazdır ki bu, siz farkında olmadan sizi her şeyden soyutlar.
Hayattan tat alamazsınız, yediğinizden içtiğinizden tat alamazsınız. Şöyle ağız dolusu gülemezsiniz. Gözlerinizde o mutlu bakışlar kaybolmuştur, ne yaparsanız yapın, yeniden öyle mutlu bakamazsınız.
Bir kere yapışmıştır iki eliyle hayat yakanıza, siz kurtulmaya çalıştıkça, daha da sıkar yakanızı.
Doğru değil mi, bilmişlik yapmıyorum umarım. Gördüklerimi yazıyorum. Belki de etrafımda gezen kayıp ruhların hikâyesidir bu.
Geçenlerde bir dostumu ziyaret ettim, bugünlerde sıkıntıları var.
Bana dediği cümle şuydu, ben dünyaya gelirken bana kimse gelmek ister misin diye sormadı dostum dedi. Düşündüm bu cümle ne demekti. Bir insan bu cümleyi nasıl kurabilirdi, ya da bizlere bu cümleleri kurduran neydi.?
Hayat buzlu bir cam gibidir, siz ne kadar silerseniz silin, asla ardındakileri göremezsiniz.
Hani vardır ya, bazen insan küçücük hisseder kendini, bir ufacık böcekten dahi çekinir, korkar. İşte oda öyle bir haldeydi.
Kendimce düşündüm peki ben, benim korktuklarım nelerdi. Korkularım yüzünden kaybettiklerim nelerdi. Sizlerin kaybettikleriniz nelerdi.
Hepimiz yaşam savaşı veriyoruz, oysa yaşamak savaşla olacak bir şey değildir. Yaşamak mutlulukla anılacak bir şeydir.
Sokakları izleyin, başı yerde çaresiz düşünen, dalgın insanları görürsünüz. Omuzları iniktir her birinin, ne yüklü dersiniz bu omuzlarda. Peki başlar neden eğiktir. Cevabı zor değil mi.?
Boğazım düğümleniyor cevap verirken.
Ne dersiniz bizde o insanların arasında mıyız.?
Biraz düşünün derim, hayatınızı sorgulayın, uzun uzun aynada bakın kendinize. Kaybettiklerinize, yitirdiğiniz hayallerinize.
Belki de çok geç değildir. Halen bir şansımız vardır belki de.
Sağlıkla kalın, sevgiyle kalın
