Sadece izliyoruz değil mi, iyide olsa kötüde olsa yaşanılan sadece izliyoruz.
Yaşamak insana verilen en kutsal hak değil midir, bu hakkın Onur'a yakışanın ölçüsü nedir peki?
Dünyayı bir avuç insan yönetiyor ve geriye kalan bizler bu insanların hayallerini gerçekleştirmek için çabalıyoruz.
Kimimiz bir maden ocağında, yerin bilmem kaç metre altında, gün ışığını görmeden
Kimimiz bir vinç sepetinde, yerden metrelerce uzakta, yere ayakları değmeden, yaşamak için çabalıyoruz.
Evet işçilerden bahsediyorum, dünyanın taşıyıcılarından, o meşhur pastadan hiç pay alamayanlardan, hayalleri olmayanlardan, bir sebepten ötürü, kadere mahkûm olup, tek derdi evinin geçimini sağlamak olan alınları öpülesi o altın adamlardan bahsediyorum.
Yaşamak gerçekten ucuz değil mi onlar için, her gün ölüm ve yaşam arasındaki ince çizgide koşup duruyorlar, hiçbiri bilmiyor belki de bunu, öylesine zorlamış ki düzenin kelepçeleri onları, öyle yaşayıp gidiyorlar işte.
Bütün dünyanın kaderi bu adamlar, o saçma piramidin en altındalar ve giderek artıyor sayıları, piramidin tepesinde ise bir elin parmaklarını geçmeyecek insan siluetleri.
İşverenler, fabrika sahipleri, medya patronları, politika sağlayıcılar, her şeyimizi bu altın adamlara borçluyuz.
Onlara da insan onuruna yakışan bir hayat sağlamak güzel olmaz mı?
Onlarda düşünmesinler gelecek ayı, faturaları.
Mevsim geçişlerinde telaşları olmasın. Hayata figüran olarak devam etmesinler artık, gerçekten yaşasınlar. Aileleriyle, sevdikleriyle artık rahat nefes alsınlar.
Çok zor değil onlara bunu sağlamak, hadi gelin onların gözüyle bakalım dünyaya. Onlar gibi düşünelim biraz da.
Bana hak vereceksiniz biliyorum.
İnsan onuruna yakışan bir hayat için olsun çabalar bundan sonra.
Unutmayın bütün her şeyimizi bu altın adamlara borçluyuz.
Sağlıcakla kalın, sevgiyle kalın.
