Toplumdan ayrılmadan hayattan el çekmeden yaşamdan ayağını kaldırmadan insan bazen yalnızlığı yaşamak ister.
"Hayatla barış" derler. Küs olan barışır, küs değil ki!
Sürünen tırtıl, yalnızlığın ödülünü bir çift rengarenk kanatla alır.
Hira’da, şehrin gürültüsünden uzaklaşan kul Muhammed, peygamberlik ile bütün ümmetin sevgilisi olur.
Yalnız kalmak, örtüyü başına çekip depresif ruh haline sarılmak değil. Aksine özgürce hayatını gözden geçirmektir.
Arabesk müzik dinleyip dert üzerine dert eklemeyip, ruhunu kalbini dinleyip hayata merhaba diyen bir ses olmaktır.
"Kuru kalabalıkta diri, tek nefes olmaktır."
Yalnız kalmaya da ihtiyacımız var. Onun tutsağı olmadan, kulelere kendimizi prangalamadan.
Kendi iç dünyamızda kendimize vakit ayırmaktır.
Bazen küçük bir zaman diliminde yalnızlığımıza bir fincan kahveyi alalım.
Kitap yalnızlık anında en kadim dosttur.
O'nu da unutmayalım.
Yalnız hissettiğimiz de başımızı koyacak bir omuz bulamıyorsak, ki aramak hata. Çünkü yalnız kaldığımızda başımızı koyacak sadece "SECDE" vardır.
Alnını okşayan, seni yalnızlıktan çekip alan yüceler yücesi en yüksek makam.
Bazen kendimizi görünmez hatta duyulmaz bir çığlık zannederiz.
Ama bunun negatif bir düşünce olduğunu bakın bizim Yunus Emre ne güzel ifade etmiş;
"Kendimi bir nokta gibi gördüğümde, bir bakmışım ki anlamlı bir cümlenin sonundayım...
Kuru bir kalabalıkta fark edilmeyen bir sessiz çığlık olmaktansa, başını secdeye dayayan yüreklerde, bir inci gibi sıra sıra dizilen dualarda olmak yeğdir.
Yalnız değiliz ve hiç bırakılmadık.
Sadece tercih ettik.
Dinlendik...
Dinlettik...
Ve karar verdik.
Kozalaktan çıkmak için bile tek olmak şart.
Hiradan inmek için müjde sende...
O halde mekanlarda değil yüreklerde yalnız kalmamayı Murad edelim.
Ve yüreğimize, sessiz çığlıkları alalım.
Tebessüm eden bir yürekle, gönül kapımızı açıp;
"Hoş geldin, beni de hoş bul"
Umudu ile, gönüldeki misafir odasında emanet olarak ağırlayalım ...
Yalnızlık; "Allah'ın ben varım” dediği andır.
Vesselam...
