Kırgın Fotoğraf

Güne daha dinç başlamak için bir fincan kahvemi alıp balkona çıkıp temiz havada ferahlamak istedim. Tek başına içmek huzurlu olsa da birinin eşlik etmesi hep tercihim olmuştur.

Böyle durumlarda genelde kitap sohbetdaşımdır. Tam masanın üzerindeki kitabı alırken birkaç gün öncesinde çiçeğin yanına bıraktığım küçüklüğümü, yani fotoğrafımı gördüm. Şimdi sağ elimde fincan sol elimde çocukluğum. Kitap ile sohbeti unutup kendi çocukluluğum ile sohbet etmeye başladım.

Sağ işaret parmağını yanağına dayamış hafif -muzip bir tebessüm ile hadi konuş dercesine bana bakıyor.

Şimdi ben bu minnak kıza ne diyebilirim ki; "Her şey daha güzel olacak" desem, ☺️ olmadı. "Her şey geçecek" desem hiçbir şey değişmedi. "Üzülme!" demeye dilim varmadı, gönlüm razı olmadı.

"Hımmm "deyip derin düşüncelere dalıp ona geleceğini anlattım.

Ben anlattım o dinledi, ben anlattım tebessüm etmeye devam etti. Ben konuşmaya son noktayı bıraktım "bunları biliyordum ki" dedi. Doğru ya o geçmiş ben gelecek, nerden bilecek elbette benim şimdi anlatmamdan.

Dün, yani geçmiş ile.

Eskimiş ama bir yerlerde hala SENİ bekleyen kırık bir fotoğraf var.  Teknolojinin hızla ilerlediği bir zamanda, bir yerlerde unuttuğumuz geçmiş yanımız var yani "Fotoğraflar".

Kimi eskimiş bir albümde kimi bir kutuda bazıları çekmecede. Teknolojiyi bir kenara bırakıp geçmişimizi çıkartalım. Onlara kırk yıl hatırı olacak bir fincan ile yaşayacaklarını anlatmaya ne dersiniz.

Yorumlarda geçmiş ile yapacağınız sohbetinizi okuyacağım için şimdiden heyecanlıyım. Yorumlarınızı bekliyorum...

Fotoğraflardaki gibi tebessüm ile kalın hoş kalın.