-Dünya bir yana, ben bir yanayım;
-Bu hayattaki her şey,
-Sadece benim için yaratılmıştır der...
Kendini taparcasına sevenler...
Etrafındaki insanlarda,
Duygu adına ne varsa,
Sonuna kadar emer,
Çünkü bununla beslenir...
...
Diğer insanlardan daima
Aralıksız olarak övgü saygı,
Takdir, alkış bekler;
Çünkü sadece kendisi biriciktir,
Sadece öz çıkarı için,
Herkesi paspas gibi çiğner;
Diğerlerinin hiçbir önemi yoktur;
Diğer insanlara hiçbir şey vermez;
Buna asla yanaşmaz...
...
Kendine sevdalı insanlar sadece özüne âşıktır;
Bir tür varlığına tapınır;
Sadece kendini beğenir,
Ayna karşısında uzun süreler geçirir...
Çocuklar, gençler böyle davranabilir...
Fakat otuz, kırk yaşındaki bir insanın aynaya;
Dakikalarca hatta saatlerce bakıp;
Uzun zaman harcaması normal karşılanmaz...
...
Başka bir açıdan bakınca;
Bu kişi çıkarı söz konusu olduğunda;
Başkalarının aleyhine bir durum oluşacaksa;
Hemen menfaatlerinin peşinden gider;
Bundan da en ufak bir üzüntü ve pişmanlık duymaz...
...
Bu kişiler ilk bakışta çok etkileyici,
Çok pozitif ve sevimli görülebilir;
Ta ki kendi istediğini alıncaya kadar böyle davranır;
Aldıktan sonra da gerekirse karşısındaki kişiyi,
Kullanılmış bir mendil gibi buruşturup atar...
...
Çünkü bunlar daima kendileriyle meşgul olur...
Ve asla kendilerini asla terk etmezler...
Diğer insanlar onlar için sadece basit bir duraktır...
Onlara uğrayıp istedikleri sürece orada kalırlar...
Karşısındaki insanın duygularını;
Hiçbir zaman dikkate almazlar...
Eşduyum göstermezler...
Başkalarının ne hissettiklerini bilmezler...
Zaten bilmekte istemezler...
...
Sadece kendine sevdalı bu kişiler;
Her zaman çok sığ ilişkiler geliştirir...
Tüm zamanlarını kendilerine ayırdıklarından;
Başkalarını anlamak için bazen:
Çok az mesai harcayabilirler...
...
Bu insanlar çaba gösterdikleri sahalarda;
Bir süre çok başarılı olabilir;
İş hayatında öne çıkabilir;
Sivrilmek ve öne çıkmak için;
İşlerini kalkan olarak kullanır...
...
İşlerin gerçekten çok sevdikleri için değil de;
Başkalarına beğendirmek;
Alkış almak istedikleri için çok fazla çalışabilirler...
Sadece kendilerini öven, takdir eden kişileri severler;
Fakat aldıkları alkış biraz azaldığında;
Ya da dün kendilerini alkışlayanlar;
Bu gün azıcık eleştirdiğinde;
Hemen inanılmaz şekilde öfkeye kapılırlar...
Sözcükleri çok iyi kullanarak;
O insanları yerin dibine batırırlar...
...
Çünkü kendilerine sevdalı olan;
Bunların kendi benlik değerlerine ilişkin;
Çok ciddi ve kapanmayan yaraları vardır...
Temelde kendilerini değersiz görür ve sevmezler...
Dışarıdan gelecek sevgi ve alkışa bağımlı olmalarının gerçek nedeni de budur aslında...
...
Çok sığ hayat yaşayan narsistler;
Kolayca depresyona girebilir,
Eleştirilere tahammül edemedikleri için,
Eleştirildikleri zaman çok ciddi öfke yaşayabilir;
Bu da onları büyük yalnızlığın içine iter...
...
Sonuç mu?
Onlara alttan almak iyi değildir...
