Yaşıyoruz Efendi Çukurunda

Böyle işte, bir Hazan boşluğu yaşıyor yıllarımız.

Kimsesiz, sahipsiz ve çaresiz bir başına kala kaldık şu efendi çukurunda.

Geçen her gün biraz daha yalpalıyor hayallerimizi, birbirine tutsak, birbirine düşman olarak atılıyor tüm adımlarımız.

Bir hayal penceresi aralıyoruz, ışıksız, renksiz, karanlık zifiri.

Soruyorum, Üstadım nedir bu haller, nedir bu kalemini karaya süren, nedir bu dinmeyen matemin sebebi?

Sükût diyor üstat, biraz daha derinleşiyor yüzümüzdeki çizgiler.

Gök gibi sonsuz bir varoluş, toprak gibi doyumsuz bir hazzın esaretinde miyiz?

Yoksa deli cesareti mi bu yaşadıklarımız?

Ne vakit kapandı efendi ışıkları, hoş sohbet, tatlı muhabbet, gömüldü karanlığa vicdanlarımız. Bir gün hikayesi oldu bütün amaçlarımız.

Ruhumuza düş gördüğüm manzara, kovulmuş birer bedenin çığlığı duyulan bu acı sesler.

Uyumak istiyoruz, gözlerimizi kapatıp uyumak, bir şekilde görmesinler istiyoruz bizi. Saklanmak her şeyden.

Ne yaşamıştık hikayeleri, sayfalardan alıntı bir mutlulukla anılacak şimdi bütün yaşamımız.

Şoför misali yollarda, bitmeyen umutların çoğalan istekleriyle yaşıyoruz işte.

Dedim ya gökyüzü kadar sonsuz, toprak kadar doyumsuz bir hazzın esaretinde.